फेसायदान
आता फेसबुकात्मके देवे । ना वाग्यज्ञे वैतागावे ।
तोषोनि पोस्टीस द्यावे । फेसायदान हे ॥१॥
जे अनेकांप्रती जळे । कळे तरी ते ना वळे ।
तया परस्परांचे लळे । लागावेजी ॥२॥
आयड्यांचे घमेंड जावो । कंपूबाजी अस्त पावो ।
जो जे वांछील तैसा लाहो । प्रतिसादो ॥३॥
तू खाजवी पाठ माझी । मीही खाजवितो मग तुझी
ऐसी सांठगाठ खुजी । जावो लयासी ॥४॥
काव्यत्त्वही जे रसहीन । ललीतही जे तथ्यहीन ।
तरीही रसिक सज्जन । सोयरे होतु ॥५॥
कुणी नर असो वा नारी । नसो तयी लेखणी विखारी ।
अनवरत फबुवरी । नांदो संवादू ॥६॥
चला साहित्यिकांचे गावी । तया ऐकवू कविता काही ।
काव्य आमुचे “रटाळ” नाही । समजाविण्याशी ॥७॥
काही पोस्टी अर्थाविन । हीन भासती सर्वांगिन
जैसी कुणी अलंकारहीन । सुवासिनी ती ॥८॥
काव्य म्हंजे नोय रद्दी । नाकळे जया न चित्तशुद्धी
तयांस द्यावी शुद्धबुद्धी । रे फेसबुक्या ॥९॥
किंबहुना सर्वज्ञानी । ऐसा कोणी स्वत:स मानी ।
पाजीजो तयास पाणी । बुक्कीत एक्या ॥१०॥
आणिक वंगाळ लेखणे । अश्लिल शब्द विशेषणे
योजिल अश्लाघ्य दुषणे । पुच्छ तया फ़ुटावेजी ॥११॥
येथं म्हणे श्रीफेसबुकाय । हा होईल दान अभय।
येणे वरे बुकेफेसाय । नाचते झाले ।।१२।।
– गंगाधर मुटे ‘अभय’
============
रानमोगरा 